زندگی در فضا در سیاره های دور از 100 سال به 50 هزار سال تغیر میدهد

زمان در فضا به معنی زمین نیست در فضا هر چه سیاره دورتر باشد 10 هزار سال به عمر انسان اضافه می شود و اگر به نقطه ای از فضا که آخرین نقطه و دورترین سیاره هست پای انسان به انجا برسه عمرش جاودانه خواهد شد دانشمندان بر روی همه چیز تحیق می کنند  انها دوست دارند همه چیز را در باره زندگی حیات انسان و موجودات فضایی در همین قرن همه چیز را کشف کنند و تا زمانی که زنده هستند به آخرین کشفهای بشر برسند انها راز طول عمر جاودانه را دنبال می کنند و می گویند اگر  انسان هرگز نمیرد و همیشه زنده بماند چه پیش می آید فرض کنیم انسانی از 100 هزار سال پیش هنوز در بین ما زنده باشد آیا ممکن است زندگی در سیاره دور زندگی انسان را از عمر 100 ساله به عمر 100 هزار ساله برساند....

خداحافظ زندگی

خداحافظ زندگی  دیگه عمر زیادی برای آدمهایی که سنشان بالای 80 ساله نمونده اگر عمر این ادمهای 80 ساله را نصف کنیم 40 سال در ان زمان و 40 سال در این زمان زندگی کرده اند وقتی ادمی میمیره فرقی  نمیکنه امروز مرده یا   100 هزار سال قبل  مرده  مرده هست و از  نظر  همه  محو میشه گویی اصلا  وجود خارجی نداشته ... اگر خوب نگاه کنیم تقریبا در این سن یا کمی بالاتر یا حتی  پایینتر از زندگی خداحافظی کرده اند بدون انکه خودشان بدانند یا  بخواهند  ناگهان نیستند و برای همیشه از زندگی  خداحافظی می کنند وقتی آدم میمیره انگاری اصلا وجود نداشته و همه چیز خواب و رویا بوده چون در این سن حتی 1 قانیه هم ممکن است برایشان به اندازه یکسال با ارزش باشد هر لحظه ممکن است فردا را نبینند. دست خودشان نیست این اسمش زندگی هست روزی به دنیا میاییم و می گوییم سلام زندگی و اکنون خداحافظ زندگی....

اگر دوباره 15 ساله بشی چیکار می کنی؟

اگر دوباره 15 ساله بشی چیکار می کنی؟ تا قبل از گرفتن مدرک بالا به هیچ عنوان ازدواج نمی کردم  اگر این فرصت رو داشتم که به سن نوجوانی یا حتی جوانی برسم تنها کاری که می کردم درس میخوندم  و دیگه تا آخر عمرم خر نمیشم نه فیلم نگاه می کردم نه بازی می کردم نه با کسی رفت و امد می کردم فقط درس میخوندم همه 24 ساعت رو به غیر از ساعات خواب و غذا خوردن و ورزش کردن .. فقط درس می خوندم ...در رو بروی همه چیز می بستم فقط درس میخوندم اون هم نه برای فوق لیسانس گرفتن بلکه برای بالاتر از دکترا انوقت با مدرک بالایی که داشتم یعنی بالای فوق دکترا می رفتم در یک کشور اروپایی انجا اقامت ازدواج می کردم و یک زندگی ارام و بی دردسر را شروع می کردم و 2 تابعیتی می شدم حیف که زمان به گذشته برنمیگرده...

اون که ناچاره بخنده اما گریه هست خنده هاش اون منم

همه بغضمو تو گلوم میشکنم دیروز امروز فردا و فرداهای دیگه با همه ادمها دورو بره ادم بازم تنهاست اون منم قد یه عالم دنیا کتابه با یه عالم گفتنی اون منم ......دیزوز امروز فردا خیلی  سخته این تنهایی یعنی تا اخره عمر تنها موندن تنها خوندن فریادی که از گلو بیرون نمیاد اون منم ........

دماغ بزرگها سالمترند راحتبا سوراخ بزرگ نفس می کشند

سوراخ آنقدر بزرگه که مثل  تونل میمونه ببین من هنوزم نفس می کشم نفس در هوای  قفس می کشم جون بینی آنقدر کوچیکه که حتی نفس کشیدن هم  سخته اما  سوراخ هر  چی  بزرگتر  باشه کیلو کیلو  نفس می کشه و کیبلو کیلو  هوای  بازدم را بیرون می  فرسته اگر  دماغ  کوچیکها  زود نفس کم میارند  بر عکسش دماغ  بزرگها تا مدتها می  توانند  بدون  نفس راحت زندگی  کنند  انغدر  ذخیره  نفس  دارند که یادشان میره  نفس بکشند  این یکی  از  نعمت های  یزرگ داشتن  دماغ  گنده هست  هر  چه  سوراخ  بزرکتر و گشادتر باشه  یعنی  نفس هم  بهتر  کشیدن ....